Superpoderes


A veces, uno desearía poder enmudecer la gran ciudad, aunque sólo sea para poder escucharse entre tanto ruido. Por eso, antes de salir a la calle, me protejo con una muralla de sonido ensordecedor para que no se me cuele ninguna de las chorradas que se escuchan en la calle. El mundo es menos gris visto en cine mudo.

Emporcallados por catro votos

O Partido Popular tense centrado nesta campaña electoral na provincia de Ourense. É ata gracioso, se temos en conta que dous dos candidatos son ourensáns -da calle General Franco, Feijoo, e de Allariz, Quintana- e que a miña provincia natal é a máis esquecida pola Xunta. Seica será pola súa condición de feudo tradicional recentemente perdido e pola predicción de voto, que podería trocar un ou dous dos escanos populares no Pazo do Hórreo en nacionalistas. Por iso foi que o candidato Feijoo trazou un milleiro de rotas electorais polo rural ourensán -aínda que nese eido el non se deixara ver pola súa escasa popularidade-, puxo ó anterior director de Caixanova, o lucense Luis Carrera Pásaro, como cabeza de lista pola provincia auria e fixou a capital das Burgas coma punto final da campaña á Xunta. Non lle puido saír peor a xogada. Na mesma precampaña saltou ós xornais a trama "Madrid-Valencia", que enzoufa ós dous governos autónomos e mailo propio tesoreiro do Partido Popular. Mentres Feijoo saía en rolda de prensa a participar na enorme cortina de fume dos conservadores para tapar esta trama de corrupción a grande escala, en Ourense xurdíu o "caso Pásaro", que implicaba o antigo banqueiro nun escuro manexo de evasión de impostos nas Illas Caimán. Tamén houbo quen lle reprochou ó candidato conservador a súa estrana amizade con Fernando Martín, dono de Fadesa e breve mandatario merengón, ou que se beneficiara do Plano Xeral de Ordenación Urbanística de Ourense que el mesmo firmara sendo conselleiro de Ordenación no tardofraguismo e que logo sería ilegalizado nos tribunais por dar carta branca ós promotores máis corruptos. Como agardaban que se presentasen a un debate tendo tanto que agochar?


Como as previsións de voto dos populares víronse comprometidas, que non minguadas, pola mala imaxe xeral do partido e o escaso feeling do seu lider, nos despachos do PPdeG botaron man do vello libro de trucos de maxia caciquil. Primeiro mandamento: mentir, publicando que Anxo Quintana tivo un accidente, mesmo matinarían que desexándoo moito acontecería. Segundo mandamento: seguir mentindo e con descaro, coma cando Esperanza Aguirre se rí na nosa cara da autenticidade das grabacións que imputan a varios dos seus conselleiros e compañeiros de filas, algúns deles xa na cadea. Terceiro: crispar, convocando una manifestación contra o galego na capital do noso país atribuíndose a condición de víctimas sendo verdugos ou directamente mofándose dos "galegos profundos" ó estilo colonial de Moragas ou chamando "maricón" nun mitin o candidato socialista por Ourense, como fixo Baltar ante o ambivalente Gallardón. Derradeiro, polo momento: difamar, suxerindo que o vicepresidente en funcións amañou as concesións eólicas na cuberta dun iate. Para este engano, xogaron co meio de maior difusión de Galiza, o españolista La Voz, enrabexado con Quintana polo seu apoio ó Xornal de Galicia, o diario rival editado polo dono do iate en cuestión, Jacinto Rey. Feijoo, digno herdeiro de Cuiña na consellería de Ordenación Territorial, xa pagara a La Voz cen mil euros nos anteriores comicios para que falasen ó seu favor, cartos que se saldan cunha boa dose de ruido mediático como o da devandita foto do iate. Agora, xa sabemos qué xornalistas están á venda e cal é o prezo de La Voz. Onte, en Celanova volveron á carga afirmando nunha folla volante sen firma -tan caciques coma covardes- que a Xunta lles quitará os eidos e as casas ós labregos se non votan o PP. Teñen que estar moi desesperados para argallar semellante leria. Darían mágoa senon desen tanto noxo. Aínda que careza de ningunha convicción nos outros candidatos, só agardo que o primeiro de maio non volten os vellos caciques ultramontanos a desgovernarnos. Madia leva.

Escolla de maulas


Domingo de resaca, ollando dende a prensa a derradeira semana da campaña electoral. Uns que acusan o desgaste dos problemas xudiciais do seu partido en Madrid, en Valencia e tamén en Ourense, vía Illas Caimán. Outros secuestrando anciáns para levalos de mitin, que peniña de galeguismo soft-core traballando os vellos métodos dos caciques de sempre. E os demáis, os que din que governan eiquí e alí, seguen sen facer un carallo por nós. Nin estes nin os outros trouxeron o AVE, nin crearon postos de traballo nin deteron a progresiva parálise económica, cultural e social de Galiza. E que o certo é que o único que avanza no país é a nosa propia decadencia, o mesmo ritmo que as cifras do paro e da emigración. Sabian que hai máis galegos no resto do estado -375.000 en cifras de maio do ano pasado- que na provincia de Lugo ou Ourense? Que aínda quedan 250.000 galegos de primeira xeración en América? E perto de 90.000 en Europa? Que temos os salarios, as pensións e a natalidade máis baixa do estado? Seguimos fuxindo en busca dun futuro que na nosa terra se nos nega, en tandas de 12.000 mozos e mozas cada ano, porque Galiza mesma está a ser privada de progreso. Estamos millor que hai catro anos? Certamente. Mais deixando a un lado certas medidas meramente cosméticas, eche o mesmo conto. E aínda así, haberá que ir a votar, aínda que só sexa porque nos gobernen os menos malos. Que cadaquén escolla o seu antihéroe. Sei de un suposto "nacionalista" que fai campaña a ritmo do seu própio reggaetón... lástima de país.


Debatir, ¿para qué?

Una vez más, el Partido Popular se niega a un debate electoral en Galicia. Su excusa, que no se celebraría sólo con el candidato socialista, sino a tres bandas. En realidad, todo apunta a que intentan evitar un escarnio mayor que el que la propia campaña les está deparando. Después de tener que quitar de las listas al número uno por Ourense, Luis Carrera, debido a sus deudas con Hacienda, y de esconder a Núñez Feijoo en sus mítines en el rural, donde muchos no le perdonan su foto "antincendios" con la manguera y los mocasines, el Partido Popular gallego parece haber asumido que su única posibilidad de victoria es pasar desapercibidos y rezar para que haya abstención. Ya no está Fraga para hacer votar a los muertos.

Con la que está cayendo por ahí fuera, con una docena de cargos populares de Madrid y Valencia encausados por corrupción, incluído el propio encargado de dirigir la comisión de investigación, el PP parece una nave a la deriva. Tras haber basado muchas de sus campañas en la profunda corrupción del felipismo, ahora, como sucede después de que cualquier partido gobierne durante demasiado tiempo, les salen los muertos del armario en estampida. Por eso la derecha evita los debates, para no tener que sonrojarse en público de sus corruptelas y sus clientelismos. Saben que, si no hacen mucho ruído, la opinión pública se distraerá rapidamente y seguirá votándoles. Y si no, enterrarán el partido y le pondrán otro collar al mismo perro. Siempre les quedarán UPyD o Democracia Nacional. Por el momento, se masca el golpe de gracia para Rajoy la misma noche que pierda Euskadi y Galicia. Y tal y como va el partido conservador, de sustituto lo mismo les valdría Espe que Carlos Fabra.

A remollo

Non atopei xeito millor que un bo baño de burbullas para limpar a resaca dunha semana coma calquer outra. Semella unha parvada de menopáusica, mais o corpo ben que cho agradece. Mesmo o reproductor aleatorio de música colabora pinchando bos temas nos que mergullarse. As ideas bulen ata que o fluir dos pensamentos acompásase ó movemento do líquido. Na escuma, fica un anaco do meu caos. O resto del saíu comigo da bañeira, acougado polo vapor e as pompas de xabón. Grande prodixio este da auga quente, xa o sabían os primeiros ourensáns ó asentárense a carón das Burgas e o Tinteiro. Ás veces, só hai que tratarse un pouco ben, por variar o costume.

Que a semana que ven vos sexa leve, meus.

En los papeles


Sí, sí, el de la palestina soy yo. Y a mi lado Josete, Ángel, Teo y Alexis. Han pasado cinco años desde que se tomó esta foto. Y ayer viernes me encontré en el periódico. En realidad, no fui yo quien se encontró con mi cara en las páginas de economía del diario Público, pero no por eso me sorprendí menos. Cuando uno empieza la carrera de Periodismo, sueña con ver algún día su imagen en los medios. Pero seguro que no de esta manera. El ocho de marzo de 2004, los compañeros del Chaminade nos unimos a la protesta de la Plataforma por el 0'7%, que estaba realizando unas jornadas informativas en nuestro colegio mayor. Los cinco, como la mayoría del Aula de Derechos Humanos de entonces, vivíamos en aquella época nuestra particular resaca reivindicativa después del enorme desgaste que supuso la Primavera Pacificista del 2003 y la Acampada contra la Guerra de Irak. Pero al final terminamos apuntándonos sin saber muy bien a qué. Y, sin darnos ni cuenta, terminamos saliendo en la foto.
Un rato más tarde estábamos encadenados a las puertas de la delegación del Ministerio de Economía junto a la Puerta del Sol. Y no podía sentirme mejor. Quizás fuese porque nuestros compañeros del 0'7 eran gente inteligente y bien organizada, con dos décadas de experiencia a sus espaldas. Seguramente, eso contribuyó al extraño buen rollo con el que fuimos recibidos por la Policía, acostumbrados como estábamos a las porras de los antidisturbios y las emboscadas de la estupa. Lo realmente importante en ese momento era estar ahí, tan cerca que todo parecía posible. No fue así en aquella legislatura ni en las dos siguientes, habrá que esperar al prometido 2012 que hoy el Gobierno ha vuelto a reafirmar como límite. Y es por eso que nuestras caras salen en el periódico tras un lustro escondidas en el archivo de la Agencia EFE. Esperemos que dentro de tres años, al finalizar el plazo, volvamos a salir en los papeles ilustrando la lucha por un objetivo finalmente cumplido.

El Gobierno blinda el 0'7 a pesar de la crisis (Público 13/02/09)
Activistas de la plataforma 0'7 se encadenan ante las puertas del Ministerio de Economía (El Mundo 08/03/04)

Christine Chubbuck

El 15 de julio de 1974, Christine Chubbuck llega a su redacción con el bolso cargado de papeles. Aquella joven periodista había conseguido meses atrás presentar el magazine de prime-time del canal por cable WXLT-TV de Sarasota, Florida, haciéndose un hueco en el mundo audiovisual después de haber trabajado en varias emisoras de Pittburg y Ohio. Esa mañana, nada más llegar, sorprende a su equipo anunciando que se ha encargado de redactar ella misma el informativo con el que comienza su programa. Todos sus compañeros saben que había pasado malas rachas, que era frágil e inestable y que los directivos de la cadena la presionaban más que a nadie para que diese más espacio a la carnaza y el sensacionalismo. Corrige el guión personalmente y, poco antes de salir al aire, toma posición en el plató para leer la batería de noticias. Tal y como se ve en el video que quedó de aquella mañana -protegido por requerimiento judicial, eliminado recientemente de Youtube e imposible de encontrar por Internet-, su rostro se mantiene serio mientras lee en directo varias noticias de actualidad nacional y, al llegar a una noticia de un sangriento tiroteo, algo deja de funcionar. El video con las imágenes del tiroteo se ha atascado y Christine sigue ante la cámara. Ante el desconcierto general, esboza una media sonrisa, aparta su melena oscura, traga saliva y comienza a leer ante la cámara:

"De acuerdo a la política del Canal 40 de brindarles lo último en sangre y entrañas a todo color, están a punto de ver otra primicia: un intento de suicidio".


Acto seguido, Christine Chubbuck saca un revolver del calibre 38 de debajo de la mesa, lo apoya tras su oreja derecha, sonríe a la cámara y dispara. Inerte y desfigurada, se desploma sobre la mesa, junto al guión de su puño y letra, en el que había narrado su propio suicidio como una noticia más, pronosticando acertadamente su traslado al Memorial Hospital de la localidad, la gravedad de su estado y su posterior muerte tras once horas de agonía. Sólo se quedó tres horas corta. Si querían sangre y entrañas, Christine estaba dispuesta a ofrecer las suyas. Desde esa mañana de julio de hace treinta y cinco años, ya no existe la inocencia en nuestra profesión.

Dende a miña fiestra, unha mañá de domingo

... descubrín que no meu barrio os grafiteiros pintan santas e cristos posmodernos na porta do estanco. Unha vez máis, Arganzuela, insólito sitio distinto.

The Young Ones

No suelo recomendaros series de televisión, eso prefiero dejarlo en manos de expertos como Tordable. Pero con The Young Ones voy a hacer una excepción. Comenzó a emitirse en la BBC2 en noviembre de 1982, rompiendo todos los esquemas de la Gran Bretaña anodina de Margaret Thatcher. En un panorama social de crisis económica, huelgas y guerra en las Malvinas, un anónimo grupo de chavales del mundo del teatro alternativo sacaron de la chistera un humor surrealista y bestia que recoge el testigo de los Monty Phyton y se lo lleva por los callejones cutres del Londres de los ochenta. Para una generación de ingleses, los que sufrieron a la Dama de Hierro en plena juventud, nada volvería a ser igual. Aquí llegó poco después, destinada directamente a las cadenas autonómicas de Euskadi (Gazteak), Galiza (Os novos), Andalucía (Jóvenes), Cataluña y Valencia (Els joves), compartiendo audiencia con la variopinta programación de madrugada de entonces, en la que había lugar para películas minoritarias, cultureteo underground rollo Metrópolis y programas de lo más bizarro. Una pena que la televisión haya vendido sus madrugadas a los call tv´s y el pornazo por sms.


Un jipi depresivo, un punkarra violento, un anarquista neurótico y un manejas de metro y medio comparten casa mientras estudian en la Universidad Scumbag. A lo largo de los doce únicos episodios que componen la serie tienen lugar todo tipo de situaciones surrealistas, digresiones, improvisaciones absurdas, happenings o incluso conciertos en directo, ya que cada capitulo aparece amenizado por una banda británica, como Madness, Nine Below Zero, The Damned o Motörhead. Muchos de los actores que pasaron por esta serie se os harán conocidos, como Emma Thompson o el mismísimo House. Por eso, The Young Ones es una de las primeras series de televisión que abrió camino al humor salvaje que hoy tanto nos gusta, una recomendación de la casa no apta para paladares estrechos.


Comezou a campaña


Onte, dalgún xeito, estoupounos na cara á auténtica campaña polo Pazo do Hórreo. Por unha banda, o cabeza de lista do Partido Popular pola miña provincia natal, Luis Carrera, foi retirado das listas ó Parlamento Galego polas súas irregularidades perante a Facenda Pública, segundo recoñeceu o seu líder Núñez Feijoo. Esta "retirada" ocorre no meio dunha grave crise de partido, que onte mesmo forzaba a dimitir o conselleiro de Deportes de Aguirre e o alcalde de Boadilla del Monte baixo a acusación de corrupción. Mentres, na capital, perto de catro mil seguidores de Galicia Bilingüe saían á rúa para protestar. Ben, en realidade a maioría baixaba de autobuses fletados dende Madrid, mais a quen lle importan istes detalles? E contra que se manifestaron? Contra a suposta persecución que sofre o idioma castelán na nosa terra. Aínda que pareza de chiste, logo de cincocentos anos de opresión lingüística e apenas trinta de ensinanza do galego nas escolas, os castelanfalantes síntense oprimidos. Non contentos con semellante paranoia, insistiron en acodiren a manifestarse ó sancta-sanctorum do galeguismo moderno, a Praza da Quintana, para maior escarnio e rexouba das filas españolistas.


Non hai xustificación para ningún xeito de violencia, mais era visto que ista era unha xogada ben ensaiada polos escuros grupos que compoñen o movemento "bilingüe" -se por eles fose, aínda falariamos só na língua do seu vello imperio-. Montan un enorme circo mediático no que a policía española xoga o papel de acicate dos independentistas, amolados abondo pola provocativa convocatoria de GB. E pasou o que tiña que pasar. Catro parvos lanzan botellas e tódolos que pensan coma eles reciben paus e goma contundente. Carreiras, insultos, pelotas de goma para a masa -só para os que falaban galego- e detencións para os exaltados -unha vez máis, só ós que falaban galego-. Os medios cumpliron o seu papel. Chegaron empotrados ós españolistas -tan nacionalistas coma os outros, que ninguén se engane- e levantaron acta da "bárbara intolerancia dos radicais", unha vez máis, só referíndose ós do lado galego e xamáis os do español. El País, La Voz de Galicia, la Sexta e outros medios supostamente progresistas saíron unánimemente en defensa da calaña reaccionaria que compón Galicia Bilingüe, cargando ás tintas só nunha dirección sen prantexarse matices. O seu odio a todo o que cheire a galego non semella radical, os radicais sempre son os outros. Os que somos minoría seremos sempre culpáveis.


Só queda agardar como queda reflectido nas urnas o verdadeiro calado destes pescantines de río revolto, que buscan mimetizarse cos españolistas de Euskadi e Cataluña para poder presentarse coma víctimas cando eles mesmos recoñecen abertamente que a situación na Galiza é de franca vantaxe para o castelán frente a fala nai e que a súa só é unha causa "preventiva". Presentándose coma víctimas, quizais poidan enganar algún voto incauto. Aprenderono da súa gran mestra do engano, Rosiña Díez, exvasca, exsociata e candidata ó que sexa con tal de figurar. Falan de galescolas coma se fosen centros de reclutamento de Hamas e laianse polos seus direitos humanos cada vez que se lles menta a normalización lingüística da língua própia. Por iso, teñen o apoio dos meios españois, dalgúns que se din galegos e da direita diglósica. O 19 de marzo saberemos de certo cantos de nós cren que o castelán está certamente ameazado na Galiza. E anque sexan milleiros, non deixará de ser mentira.
top