Principio del eterno retorno

"If I leave here tomorrow
Would you still remember me?
(...)
'cause I'm as free as a bird now,
And this bird you'll never change.
Oh Lord, I can't change,
Lord knows, I can't change."


Siempre me ha gustado vagabundear. Y salir de apuros con algo más que acrobacias. Me escondo tras la lente y apunto ocurrencias en billetes de autobús. Nunca llevo reloj. Desprecio las palabras prefabricadas y mi voz sale de las entrañas cuando me buscan la otra mejilla. No siempre resulto una buena compañía. A veces, aúlla la alimaña que necesita huír de la jaula y perderse en el trasiego de las avenidas. Protegido por murallas de música estridente, en mi mente callan los reproches. Me gustan las horas intempestivas y seguir soñando en mi idioma. Si me pasan la mano por el lomo, ronroneo. Y frunzo el ceño al sonreír. Soy recalcitrante, lo sé, nunca supe reconstruirme usando otro modelo que el de mis errores. Por eso, sigo bailando bajo la luna para traer la lluvia y nunca aprendí a tomar el camino fácil.

Invisible


Hoxe erguínme cedo, fallando o meu costume de habitar horas intempestivas. Saín á rúa a percorrer a mañanciña, a observar con ollos de turista a xente atarefada que vai e ven dalgunha parte. As veces desfruto deste pracer amargo, o de perderme no rebumbio, como se puidera esvaercerme ante os ollos dos demais. Será o pequeno vicio de ver a vida dende fóra, encadrándoa no meu obxectivo pero sen formar parte do retrato. Camuflado nesta apariencia invisible, síntome ceibe, capaz de afrontar todo aquilo que levo tempo esquivando. Deixándome levar, fun quen de darlle un repaso xeral ós meus crevacabezas habituais. Sen meias tintas, sen amortecer os golpes. Será que desfruto da miña invisibilidade ou que me subíu á cabeza a madruga, pero creo ter atopado un camiño de fuxida deste novembro gris de tódolos anos. Mentres tanto, tede coidado non vaiamos tropezar na rúa.

Unspected Standards

Una mañana cualquiera, en una larga alameda de aquel parque, descubrió a John Coltrane en un viejo saxofonista húngaro. Fue un miércoles sin mayor historia, buscando algún rumbo en el inhóspito noviembre, cuando le sorprendió la sutil melodía de Don´t take your love from me entre el bullicio de turistas, policías y paseantes. El músico se dejó retratar por aquel hombre de semblante serio que le dió unas monedas, le sacó un par de fotos y se alejó sonriente, silbando un viejo blues.

Unha rúa para don Luís

Na miña casa, Luís Gallego non era calquer outro doutor. Don Luís, como lle chamaron sempre meus pais e meus avós, era un bo amigo. Todos nós, mozos e vellos, pasamos pola súa consulta, no Xardín ou rúa do doutor Marañón, perto das Burgas, e aínda algunha vez que se pasou pola nosa casa a consultar algunha das nosas doenzas. Nunca quería cobrar. Lembralo supón lembrar o meu avó, a admiración que el coma tantos outros ourensáns tiñan por aquel home alto e simpático que nunca quería cobrar a ninguén e sempre tiña remedio que ofrecer. Lembro escoitalo falar no seu galego sinxelo que calquera podía comprender, dun xeito no que nunca escoitei falar a ningún outro doutor. Por que, dende sempre, don Luís tiña gañado o aprecio e respeito dos seus veciños e de calquera que o fose buscar o bar Rojo se non cadraba que estivese na consulta.


A súa é unha lembranza dun Ourense que xa case non existe, unha cidade pequena e esquecida de autobuses vermellos e mercedes de emigrante, de vellos paseantes con cachaba e cigarro apagado nos beizos, de leiteiras afoutas que levaban o seu xénero sobre a cabeza cara a praza de abastos e dos músicos vagabundos da praza do Ferro. Unha cidade que tivo no doutor Gallego un exemplo senlleiro de home bo que fixo todo o que estivo nas súas mans por axudar os demáis.
Por iso é capaz, aínda despois de morto, de que nos poñamos por unha vez dacordo. Por que todos tivemos infancia e pasamos algunha tarde coa nai pola súa consulta. Por que todos lembramos ser cativos, poñernos enfermos e comezar a sentirnos mellor nas súas máns. Pode ser que só por iso mereza unha homenaxe do seu povo, de todos aqueles que lle debemos algunha que outra consulta. Ou por que costa encontrar outro ourensán que ocupe con máis merecemento o nome dunha rúa ou dun hospital. E aínda lle quedaremos debendo moito.

V de vigilia


Son las seis de la mañana y no hay sueño que pueda tumbarme. Las ojeras cavan su propio surco mientras la mente juega a visitar mis tormentos privados. Desde las esquinas oscuras del cuarto, mis demonios vienen a repartirse los despojos. Y no puedo o no quiero apartar la vista. La lengua sabe a plomo y la mano se crispa garabateando el papel. Se cuelan por la ventana las primeras luces del día y la noche se da ya por perdida. Nadie a estas horas puede esperar demasiado si sigue despierto y solo. No en este preciso momento. Todavía no hay luz en las casas ni nadie en la calle. Un silencio inusual desdibuja la ciudad, mientras todos duermen y yo miro desde la ventana. Supongo que así es como debe ser, los insomnes vigilan cada amanecer que el sol siga saliendo para que los demás puedan dormir tranquilos. Alguien tiene que hacerlo. Hay murmullos de desaprobación en el cabecero de mi cama, que alimentan mi vigilia con historias sin final feliz. Y reclaman mi atención una vez más, como si cada noche no fuese suficiente. Pero ya no quiero seguir escuchando una y otra vez la vieja canción. Me bajo a la calle a pasear en silencio mientras todavía dure. De vez en cuando, uno tiene que huir de sí mismo para no acabar detestándose.

Érase unha vez, en novembro...


... unha figura solitaria camiña pola beirarúa. Aínda non se decatou, mais non vai a ningures.

Errante


Echo de menos los planes de tarde con paseo, fotos y merienda.
top