Pesadelos de gran cidade

Noite de xaneira e vésperas de fuxida. Erguido riba dos edificios, o máis perto que se pode ficar do ceo nesta vila chumbiza. O ar ouvea facéndose dono das rúas e despeiteando o meu cabelo. O meu redor, as luces da gran cidade palidecen ante a escuridade. Tella e cemento, andamios e antenas, helicópteros da policía e campanarios de igrexas. Ás veces, iste gato da rúa fártase de ir e vir sen dirección concreta e detense a ollar á lúa á procura de orientación. Respírase mellor eiquí enriba, suspendido sobre os peatóns e os seus quefaceres. Coma se aboiase sobre os vosos pesadelos sen saír do meu. Sentado só na azotea na metade da noite, cos pés colgando cara ó abismo, lembro as longas tardes de verán cando era neno. Un bocadillo nunha bolsa do Froiz pendurada do manillar da bici e unha pedra outa na que sentar a merendar. Ós meus pés, ficaba a longa fendedura do Miño no val auriense. De rapaz, xogaba ó balón cos primos nas leiras e fuxiamos polos carreiros en bicicletas mil veces parcheadas. Agora, as miñas pezuñas afixéronse ós adoquíns dunha vila infinda que só se asemella á miña cando chega a solaina de xullo. A nostalxia é un dos sentimentos menos orixinais que se poden ter nunha grande urbe. Nembargantes, nesta primavera gris do ano nove, non pode un renunciar a nada que cale un chisco o silencio abafante que percorre os bulevares.
Torna o vento e iste gato da rúa migra a outro outeiro no que se refuxiar. Máis cedo que tarde, poida que se decida a voar lonxe diste deserto de asfalto ateigado de xente soa.